บทที่เจ็ด
มีสิ่งหนึ่งที่วอนไม่ชอบเลยก็คือการไม่ให้เกียรติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากพวกซับของเขา ดังนั้นเมื่อดีแลนพูดแทรกขึ้นมา—ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ใช่ซับของเขา—วอนก็พลันทำอะไรลงไปโดยไม่ทันคิด มือของเขาเอื้อมไปที่ลำคอของชายร่างเล็ก บีบมันแรงแต่ก็ไม่ถึงกับทำให้หายใจไม่ออก เขามองจ้องเข้าไปในดวงตาของชายร่างเล็ก มันปรือฉ่ำไปด้วยแรงปรารถนา เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมีอารมณ์ และนั่นก็ทำให้เขามีอารมณ์ขึ้นมาด้วยเหมือนกัน
ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของเขาเลื่อนลงไปยังช่วงล่างของชายร่างเล็ก และเห็นว่าความเป็นชายของอีกฝ่ายกำลังดุนดันกางเกงนอนขาสั้นที่สวมใส่อยู่
“เข้าใจที่ฉันพูดไหม” วอนถามเสียงต่ำ เขาขยับเข้าไปใกล้ดีแลนอีกนิด ใบหน้าอยู่ใกล้ลำคอของชายร่างเล็กจนเมื่อเขาพูด ลมหายใจก็ทิ้งความรู้สึกซาบซ่านไว้บนผิวกายของดีแลน ทำให้ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว เขาอยากจะครางออกมา เขารู้ดีว่าตัวเองกำลังพยายามสะกดกลั้นมันไว้อย่างสุดความสามารถ
แต่เขาต้องหยุดเรื่องนี้ให้ได้ เขาไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงก่อน แต่ตอนนี้กลับมาตกอยู่ในพันธนาการของเขาแล้วเนี่ยนะ?
“ปะ-ปล่อย-ยย” ดีแลนพยายามแกะมือของชายร่างยักษ์ออกจากลำคอ แต่กลับยิ่งทำให้วอนบีบแน่นขึ้นและดึงเขาเข้ามาใกล้จนใบหน้าแทบจะชิดกัน
“ฉันบอกว่า...” วอนเอ่ยพลางใช้สันจมูกไล้ไปตามแก้มของดีแลนลงมาถึงลำคอ ชายร่างเล็กสูดหายใจเข้าสั้นๆ กับการกระทำนั้น “....เข้าใจที่ฉัน...” วอนตวัดลิ้นออกมาแล้ววาดเป็นวงกลมบนลำคอของดีแลน ทำให้ในที่สุดดีแลนก็หลุดเสียงครางออกมา เป็นเสียงครางต่ำๆ ที่ฟังดูเหมือนเสียงถอนหายใจอย่างพึงพอใจเสียมากกว่า “....พูดไหม” ในที่สุดเขาก็กัดลงบนลำคอของดีแลน ทำให้ชายร่างเล็กกระตุกเข้าหาเขา มือเล็กๆ ของดีแลนกำมือใหญ่ของวอนที่บีบคอเขาไว้แน่น วอนยิ้มเยาะอยู่บนผิวเนื้อนั้นก่อนจะเริ่มดูดเม้มผิว ทำให้ดีแลนต้องหลับตาลงและปล่อยใจเพลิดเพลินไปกับความสุขสมที่ชายร่างยักษ์กำลังมอบให้
“ตอบฉันมาสิ ตัวเล็ก” วอนยังคงดูดเม้มผิวเนื้อนั้นไม่หยุด
“ขะ-ข้า-เข้าใจ” ดีแลนครางออกมา เขารู้สึกแข็งขืนจนปวดไปหมด เขาต้องการการปลดปล่อย และการที่มีชายผู้เซ็กซี่ราวกับเซ็กส์เดินได้คนนี้กำลังดูดเม้มจุดอ่อนของเขาพร้อมกับบีบคออยู่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เขาอยากจะช่วยตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด
มือข้างหนึ่งของเขาละจากแขนใหญ่ที่กำไว้ ในตอนนี้ความอับอายได้เลือนหายไปจากร่างแล้วเมื่อมือของเขาค่อยๆ เลื่อนลงไปที่กางเกงขาสั้น เขาจับแก่นกายของตัวเองแล้วถอนหายใจอย่างสุขสม
เมื่อได้ยินเช่นนั้น วอนก็ผละออกมาแล้วมองชายร่างเล็ก ดวงตาฉ่ำเยิ้มไปด้วยตัณหา มือของเขาอยู่ในกางเกงขาสั้น กำลังจะช่วยตัวเองให้เสร็จ
“ทำสิ แล้วจะได้เห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาย” เสียงของวอนดังขึ้นขณะมองชายร่างเล็กกำลังลูบไล้แก่นกายของตัวเอง
“อะไรนะ” ดีแลนครางออกมาอย่างอ้อนวอน เขาแข็งจนเจ็บไปหมดแล้ว เขาแค่อยากจะเสร็จ
“ฉันบอกว่าทำสิ แล้วจะได้รู้ว่าฉันจะทำอะไรกับก้นของนาย” ตอนนี้วอนกำลังจ้องดีแลนเขม็ง คิ้วของเขาเลิกขึ้นด้วยความโกรธและใบหน้าก็บึ้งตึงอย่างไม่พอใจ
“ตะ-แต่” ดีแลนแทบจะร้องไห้ออกมา การที่วอนกำลังออกคำสั่งกับเขาไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย เขาเป็นซับมิสซีฟ แค่ผู้ชายที่แผ่ออร่าแบบนี้ออกมาก็เพียงพอที่จะทำให้เขาเสร็จได้แล้ว แล้วนี่เขาทั้งดูดี มีความเป็นชาย และยังมาออกคำสั่งอีก? แล้วเขาจะทำยังไงได้ล่ะ?
“ได้โปรด” เขาวิงวอน มือของเขายิ่งขยับเร็วขึ้นขณะรูดรั้งแก่นกาย วอนไม่ทำอะไรเลยนอกจากจ้องมองชายที่กำลังอยู่ไม่สุขซึ่งมือข้างหนึ่งอยู่ในกางเกงขาสั้น ส่วนอีกข้างก็กำแขนของเขาไว้แน่น
“ได้โปรด” ดีแลนเอนศีรษะไปข้างหลังขณะที่การกระทำของเขารวดเร็วยิ่งขึ้น เขาต้องไปให้ถึงจุดนั้น เขาอยากจะเสร็จใจจะขาด เขาไม่ได้มีอะไรกับใครมาหลายเดือนแล้ว และมันก็ทำให้เขาแทบบ้า
“นี่เป็นคำเตือนครั้งสุดท้ายนะ ตัวเล็ก” ชายร่างยักษ์เอ่ยขึ้น ทำให้ดีแลนหันกลับมามองเขา น้ำตาคลอหน่วยตาจากความสุขสมที่เขารู้สึก เขารู้สึกเกร็งที่ช่องท้องเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเสร็จ
“ถ้าเสร็จ ฉันจะลงโทษนาย” ชายร่างยักษ์เตือนเมื่อเห็นดีแลนเผยอปากออก เขารู้จักสีหน้าแบบนั้นดี มันเป็นสีหน้าที่หลายคนแสดงออกมายามใกล้จะถึงจุดสุดยอด
ดีแลนใกล้แล้ว เขารู้สึกได้ โอ้ เขาอยากจะเสร็จใจจะขาด แต่ส่วนหนึ่งในตัวเขา—ส่วนที่เป็นซับมิสซีฟ—ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟังชายผู้คุมเกมบนโซฟาของเขา ด้วยเสียงร้องดังลั่นครั้งหนึ่ง เขาจึงชักมือออกแล้วจ้องมองชายที่อยู่ตรงหน้า ความเป็นชายของเขายังคงแข็งขืนอย่างเห็นได้ชัด และกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขา
“ผมหยุดแล้ว” เขาเอื้อมไปจับมือของวอน ดวงตาของเขาส่งสายตาอ้อนวอนไปยังชายผู้คุมเกมตรงหน้า
"ได้โปรดช่วยผมด้วย" เขาอ้อนวอน ดวงตาของเขากลอกไปมาซ้ายขวา พยายามคาดเดาความคิดของชายร่างยักษ์ แต่วอนไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมาเลย สิ่งเดียวที่เขาทำคือมองกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"ได้โปรด" เขาแทบจะร้องไห้ออกมา
"เธอเป็นเด็กไม่ดีนะ ดีแลน" วอนส่ายหน้าอย่างผิดหวัง ทำให้ดีแลนส่ายหัวปฏิเสธ "ไม่นะครับ ได้โปรด ผมขอโทษ" ชายร่างเล็กกว่าร้องออกมา
เขาทรุดตัวลงคุกเข่า เขารู้ว่านั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่จะทำให้พวกโดมิแนนท์เห็นว่าคุณหมายถึงคำขอโทษของคุณจริงๆ นั่นคือการยอมจำนนต่อพวกเขา แสดงให้พวกเขาเห็นถึงความเปราะบางของคุณ
"ผมขอโทษครับนายท่าน" ดีแลนไม่สนใจว่าตัวเองกำลังพูดอะไร เขาไม่สนว่าเพิ่งจะเจอชายคนนี้ในวันนี้ เขาไม่สนว่าท่าทางของเขาจะน่าอับอายแค่ไหน เขาแค่ต้องการให้ชายคนนั้นสัมผัสและมอบความสุขให้เขา
ดีแลนคุกเข่าลง มือไพล่หลัง ขาแยกออกจากกันเล็กน้อย และก้มศีรษะลงขณะที่เขายังคงกล่าวคำขอโทษต่อไป
ในขณะเดียวกัน วอนเพียงแค่นั่งอยู่บนโซฟา มองดูชายร่างเล็กกว่าที่กำลังขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอยยิ้มเหยียดผุดขึ้นบนใบหน้าขณะที่เขามองภาพตรงหน้า
'แสดงว่าเป็นซับมิสซีฟสินะ' ชายร่างใหญ่กว่ายืนยันกับตัวเอง เขาสงสัยตั้งแต่แรกที่เจอชายร่างเล็กกว่าแล้ว แต่การได้เห็นเขาคุกเข่าอยู่ในท่าที่เปราะบางเช่นนี้ กำลังขอโทษเขา มันยิ่งทำให้เขาเกิดอารมณ์มากขึ้นไปอีก
"นี่ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องขอโทษ หรือทำไมเธอถึงอยู่ในท่านั้น เจ้าตัวเล็ก" วอนโน้มตัวไปข้างหน้า จริงอย่างที่เขาว่า เขาไม่ใช่ดอมของอีกฝ่าย เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมชายร่างเล็กกว่าถึงได้มุ่งมั่นที่จะให้เขายอมรับคำขอโทษนัก
"อะไรนะครับ" ชายร่างเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายที่บัดนี้กำลังจ้องมองเขาอยู่
"ฉันไม่ใช่ดอมของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องฟังฉัน หรือขอการให้อภัยจากฉัน" วอนยักไหล่ ดวงตาของเขายังคงไม่ละไปจากดวงตาของชายร่างเล็กกว่า
"ผะ-ผม" ดีแลนคิดอะไรไม่ออก วอนพูดถูก เขาไม่ใช่ดอมของตัวเอง เขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับอีกฝ่าย แล้วทำไมเขาถึงทำทั้งหมดนี้ล่ะ เขาสามารถลุกขึ้นแล้วเชิญวอนออกไป จากนั้นก็ช่วยตัวเองตอนที่เขาไปแล้วได้นี่ แต่ส่วนลึกในใจของเขารู้ว่ามันผิด
"งั้นฉันจะกลับแล้วล่ะ ส่วนเรื่องนั้นเธอจัดการต่อได้เลยหลังจากฉันไปแล้ว" วอนลุกขึ้นยืน ทำให้ดีแลนสะดุ้งกับการกระทำนั้น วอนกำลังจะไป เขาไม่ต้องการแบบนั้น เขาอยากถูกลงโทษ เขาเป็นเด็กไม่ดี เขาสัมผัสตัวเองโดยไม่ได้รับอนุญาต เขาเถียงทั้งที่ไม่มีใครอนุญาตให้พูด เขาขัดจังหวะดอมขณะที่กำลังพูด และเขาไม่เชื่อฟังคำสั่งแม้จะถูกเตือนถึงสองครั้งแล้ว เขาต้องถูกลงโทษ
"คุณจะไปแล้วเหรอครับ" เขาถามชายร่างใหญ่ที่กำลังยืนอยู่
"ฉันเพิ่งพูดไปไม่ใช่เหรอ" วอนกล่าว ทำให้ชายร่างเล็กกว่าครางหงิงขณะจ้องมองเขาด้วยดวงตาโตๆ และสีหน้าเศร้าสร้อย
"ผมขอโทษครับ" ดีแลนกล่าวขอโทษ
"ราตรีสวัสดิ์ เจ้าตัวเล็ก" วอนพูด เขาอยากจะยิ้มให้กับภาพตรงหน้า ดีแลนดูเหมือนลูกสุนัขหลงทาง ดูเหมือนสัตว์เลี้ยงที่เจ้าของบอกว่าตามออกไปข้างนอกด้วยไม่ได้ เขาชอบที่ชายร่างเล็กกว่าดูเปราะบางเช่นนี้
"เธอจะไม่บอกราตรีสวัสดิ์ฉันหน่อยเหรอ" วอนอดไม่ได้ที่จะยิ้มเหยียด
"ราตรีสวัสดิ์ครับ" ดีแลนกระซิบ พลางมองแขนของตัวเองซึ่งตอนนี้วางอยู่บนตักขณะที่เขายังคงคุกเข่าอยู่
วอนเดินไปที่ประตู เปิดมันออกแล้วก้าวออกไป
"ถ้าแตะต้องตัวเอง โทษของเธอจะเพิ่มเป็นสองเท่า" วอนพูดขึ้น ก่อนจะเดินออกไปแล้วปิดประตูลง
ดีแลนหูผึ่งกับคำสั่งนั้น หัวใจของเขาเต้นระรัว และท้องไส้ปั่นป่วนเมื่อได้ยิน วอนเพิ่งจะออกคำสั่งกับเขา
เขารีบลุกขึ้นไปล็อกประตู
เขามองจ้องไปที่ของที่กำลังแข็งขืนของตัวเองและความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว ถ้าเขาสัมผัสตัวเอง โทษของเขาจะเพิ่มเป็นสองเท่า แต่ถ้าเขาไม่ทำ เขาก็ยังจะถูกลงโทษอยู่ดี
หลังจากต่อสู้กับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจที่จะรอดูว่าบทลงโทษจะเป็นอย่างไรก่อนที่จะคิดทำอะไรให้มันเพิ่มเป็นสองเท่า
ชายร่างเล็กทำความสะอาดตัวเองและเข้านอน ทั้งเงี่ยนและมีความสุข
เขาได้พบดอมคนใหม่แล้วหรือ?...
ในขณะเดียวกัน ที่ชั้นบน วอนนอนอยู่บนเตียง ในใจครุ่นคิดถึงเรื่องของดีแลน...เขาได้ซับคนใหม่แล้วหรือเปล่า?
เขารู้แค่ว่าเขาจะต้องสนุกกับชายร่างเล็กที่อยู่ชั้นล่างแน่ๆ
'ฉันรู้ว่าเจ้าขี้ขลาดนั่นไม่กล้าแม้แต่จะเอานิ้วไปเข้าใกล้ไอ้จ้อน้อยๆ ของตัวเองหรอก' คือความคิดสุดท้ายของเขาก่อนที่จะจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา
